Bloemen

Vanavond maakte ik een echt borduurwerkje. Het eerste uur vroeg ik me toch wel af of de borduurunit en ik echt vrienden zouden worden. Het spannen van een vierkant lapje katoen is één, maar het spannen van een klein vestje met randjes, zakjes en knoopjes is toch echt wel andere koek. Toen het vestje eindelijk goed gespannen zat en ik de machine had aangezet, de machine begon te borduren en even op weg was zag ik dat de machine niet aan het borduren was maar op één plek zat te prikken! Onee! Er zat draad vast... Na heel veel gepriegel, echt ieniemienie gepriegel, kreeg ik de stof los uit de machine en had ik alle draadjes losgepeuterd, met als resultaat een gat midden in het vestje. Wat nu?

Ik had het vestje natuurlijk in een hoek kunnen gooien, kunnen besluiten dat de borduurunit en ik nooit vrienden zouden worden en dat ik nooit meer zijn buurt zou komen.. Dat deed ik niet (al was het moeilijk deze mogelijkheid te onderdrukken).

Ik snap niet hoe het is gelukt maar met een boel geduld kom je een heel eind. Ik zuchtte eens diep, koos een grotere bloem en op de één of andere manier lukte het om precies over het gat te borduren. Ik koos nog wat kleine bloemetjes om de boel nog leuker te maken en nog wat meer te spelen met mijn vriend de borduurunit, spiegelde en verschoof wat en zie hier het resultaat. Van het gat zie je in ieder geval helemaal niks meer.